NJERIUT QË NUK E KAM NJOHUR ENDE
Ti je, unë jam
dy krijesa në botë të tjera jemi.
Pas shiut mëngjesi shkruhet me diell
në hartën e kalimtarëve
dhe rrjedhat e tyre kryqëzohen
në një pikë pa ngjyrë,
ata shkojnë e vijnë
vijnë e shkojnë,
aq sa nuk të lënë
të mendosh më shumë se një arsye
për t’u kacavjerrë në gjithsej ngjan normale
pas qelqit të një dritareje.
Ti nuk ke mëngjese,
je një krijesë që nuk ke ndodhur ende.
Ndijoret e mia po mbyllen një nga një
e po u bie të vranët aq ngadalë,
si bimë në terr,
por unë jam këtu
e njohshme, e pandodhur
për gjithsej shqisat e tua nuk dinë ende
syri tjetër që sheh brenda,
zëri tjetër që bluan heshtjen,
ndijimi tjetër përtej lëkurës.
Ti nuk ke as ditë, as natë,
për ty elipsi nuk formohet ende.
Diçka ngjan e zhurmshme,
por lëvizjet janë pa emër
të fashitura si trup nën ujë
urtohen imazhet e botës në vijim
dhe shërojnë kujtesën e ndjenjave,
kurse të tashmen e të ardhmen
nuk e përmend asgjë.
Ti nuk ke përmasa kohe,
koha ty nuk të ka mbërritur ende.
Më vjen keq që do takohemi shumë vonë
ndoshta aq vonë
sa një mesditë me diell të paqartë
për njerëz si unë
që ende në vesh u ka mbetur
gugatja e parë e pëllumbave të strehës,
gjer atëherë shiu do të jetë prerë
sa për të përkëdhelur melankolikët herakë,
ndoshta.
Ti nuk matesh me hapat e mi
ty koha nuk të vret njësoj.
Ka shumë të ngjarë të njihemi vonë
do të na vijë keq për petalet e bardha
të belbëzimeve të pranverës
ose për gjethet e thara
në ahtin e vjeshtës,
asgjë nuk do të jetë e ngjashme me sot.
Ti nuk ke stinë,
ty të ndodhin mote të tjera.
Ndoshta do të njihemi më vonë
unë do të të pyes:
Ku ishe kaq kohë?
Dhe ti do të ngresh supet
ose do të kesh një përgjigje
që unë tani
nuk mund ta marr me mend,
me siguri.
Ti nuk ke pyetje ende,
ty nuk mund të të prekin përgjigjet.
Më vjen keq që do të njihemi shumë vonë
mendja ime tashmë shumë e thukët
dhe zemra ime pas një gardhi
në udhën mes tyre
tendosin një fill me nyja
prej të cilit nuk di ta kuptoj më botën.
Ti nuk ke lindur ende në këtë botë,
ty nuk të ndodh asnjë nyjë ende.
Ndoshta nuk do të njihemi aspak,
ndoshta do të këputemi në shpirt prej njohjes,
por sot unë jam këtu dhe ti diku tjetër
në një rrugë çfarëdo,
shumë larg a shumë afër,
nuk ka rëndësi.
Mua më pyetesh ende pa u njohur:
Ku ishe ti kaq kohë?
KUR TË SHPIKEM UNË
Zëri yt në kafen time ra
e tash
buzët e mia nuk dinë
si ta shterin.
Shijet deja vu
qiellin përfund e vunë.
Bimë ekuatori do thuash ti.
Kështu janë poetët,
endin male
për një gllënjkë kafeje,
po kur baticat
i shndërrojnë në diçka tjetër
atje thellë
gojëqepur me fill hëne
rrinë.
Me duart e tyre e zdrisin, do thuash ti.
Dashuria për ty
nuk është shpikur ende
diçka duhet bërë
kur zbatica
lakuriq në breg
të të nxjerrë.
Më shih, do thuash ti.
Zëri yt,
bloi filxhanin e kafesë
largësitë,
afritë,
bimët,
ekuatorin
dhe i sillet
hënës qark
nën baticë.
Më dëgjo, do thuash ti.
Kështu janë poetët,
ndijojnë zëra
e lëndë
frymojnë me to,
po pakkush i beson
krijesat e tyre
aq sa shpesh
i lëshon zemra
e duan të ngjajnë
me gurë.
Gurët janë të thjeshtë, do thuash ti.
Dashuria për ty
nuk është shpikur ende,
por uji do të vijë
që së largëti
e ti do të krijohesh
nga fillimi
lakuriq
me një brinjë mangët
si botë
pas batice.
Historia e brinjës është e vjetër, do thuash ti.
Por,
dashuria për ty,
dashuria për mua,
dashuritë,
gjithsej
(do them unë),
por gjithsej
nuk është shpikur ende.
Dëgjon?
A dëgjon?
Dashuria për ty
nuk është shpikur ende.
Shpike, do thuash ti.
9 MNYRA HANE ME DASHT
I.
E dashtun kâng
kriju
si ledh e leht
pa koh,
hâna â ka bâhet e plot
e m’shef n’sy,
a din?
II.
M’shif,
ta puth gojen me fille t’ngatrrume
frym n’ koh surreale numer nji
e ta nderfut shpirtin
n’buzen sapak çel’
jermi e re numer dy.
III.
E dashtun hân per pak e plot
vetem un
vetem dhe ti,
kryevar
si maja e nji peme,
qe ku jam
m’nji kan
me ty perball.
Kush tjetren ma njat e bjen
un ty a ti mu?
IV.
E dashtun hân me krye menjan
ktu ku gjithsej nis,
ktu ku gjânat
mbyllin ciklin e vet
t’bâj shenj edhe nji her
a ndin?
A ndin qafkputuna ime
m’ kânin tjeter atje larg?
V.
E dashtun hân mes reve zbardh
dielli t’ka njoft
e drita t’ka pa,
a i je ndërmjet atij
najher per mu?
Fjalt veriu t’i ka tret
a juga krejt t’i ka shperbâ?
VI.
E dashtun han
m’tre t’mgjesit perndez
a din gjâ per tullat e kuqe
nji mbi nji?
Krijesa t’zanuna dora-dors,
nji melodi e ngroht
mes qiellit e toks,
dheu i zen fill
e ajri i man fort.
Ti i perket nats si ka râ
e un reve
si njekin njana-tjetren,
po tullat
t’kuqe se t’kuqe
meten.
VII.
E dashtun hân
si munohesh
me u paqtu
e batica nuk t’len,
e zbatica nuk t’len,
ti kryet m’nji an
un kryet m’nji an.
T’lidhuna
m’nji fill t’pazan
rrokull sillena
bashk pa u nda,
her nyjen ma afer ti
her nyjen ma afer un.
VIII.
E dashtun hân matan fillit
vetem un,
vetem dhe ti,
pemt trupholla
degt n’gjethe mshef
japin e marrin
dritares matan.
Bota rrotullohet
me ndijime t’ qelqta,
a un t’shtjell ty
a ti m’shtjell mu?
IX.
E dashtun kâng e amel
kriju n’gishta t’mi
si mjalti i luleve t’egra,
m’ke ngallit
si t’kam ngallit
ndij,
shif,
ndij edhe njiher,
e kupto
si ra kjo hân
e qiellin zu perfund.
DU ME T’PUTH
Du me t’puth,
n’kohen zero t’gjitha gjanave
n’stinen e pest si nuk nrron asnjiher
n’motin e t’gjitha moteve
ba nji.
Du me t’puth,
me mend
aty ku fjalt bahen shpend t’llastum,
me sy
aty ku koha lidhet me land,
me frym
aty ky elipsi i bots metet gjys,
me buz
mu n’buz.
Du me t’puth,
tu t’ndigju frymn
si kapercen poret e lkurs,
pikerisht n’at or
kur çdo gja metet pezull,
veç pse ti m’shef
sikur tjeterkush s’ka met perky dheut,
e veçpse un t’shof
sikur t’mos munesha me ba nryshe.
Du me t’puth,
n’puthjen tane,
me nji kang prej qafe n’goj,
me dy sy t’myllun
qe t’shohin mu n’shpirt.
DIELLI LIND HERËT NË TETOVË
Dielli lind herët në Tetovë
si një tullumbace e lehtë dhe e shndritshme,
ninëzat e mia e shohin
si ngrihet matanë malit
gjersa brerorja e tij përhumbëse
bëhet njësh me ditën e re.
Dielli lind herak në Tetovë
male të tjera i janë vënë përballë
atje ku syri m’i mat shtëpitë
si ndërtesa të vogla kukullash,
kurse lumi ka kujtesën time
teksa më rrëmben udhës së vjeshtës
si një sasi uji e paqëllimtë ende.
Të gjitha dëgjohen në ajër
brenga e zogjve të pagjumë,
frymëmarrja e bimëve kureshtare,
ti në mua që strukesh e ngjishesh
brumë për gjendjen pasardhëse
dhe magjja e botës
që hesht për duart e tua
të mbetura në ajër,
si krijesa flurake rreth meje.
Ti e di
se është koha e grurit,
e misrit
dhe e një lulëkuqeje të parakohshme
në korrikun e arave,
por edhe unë e di
se është koha jote,
koha jote,
koha që ndodh kur ti je pas kuintave.
Arkitektura e guriçkave
nuk më jep më shumë se një ose dy pika referimi
aní,
ideja është e guraçokëve gjithsesi
pasi kulla e Babelit u shpik njëherë e mirë
është e kotë të mendosh të kundërtën,
mbase është më mirë kështu,
mbase gjithçka ngjan më e durueshme kështu.
Qielli bie me copa katrore
dhe thërrmijat e tij më ikin flauri, a tempo
asgjë për t’u besuar
përveç kësaj qiellnaje të ngrënë
ku diçka mungon sërish,
ku kohët janë aq të tymta
sa as mungesave nuk mund t’u besojmë.
Dielli lind herët në Tetovë
ti je nisur në një anije kozmike
e vetëm lulet do ta dinë
dritëhijen tënde të përveçme,
kurse muzikës do t’i bjerë shiu përsipër
ashtu si ti pikëllimeve të vona,
muzgut me gojë hëne.
Që në krye të herës
përqafimet i druheshin
kësaj dite të thyer,
por askush nuk i gjen të shtira
luhatjet e ujit nën dritë
ato ndodhin,
pastaj terri, uh terri,
pastaj ndodh një rrjedhë tjetër,
kjo është koha e shiut, e shiut.
A do të kthehesh me shiun?
Dielli lind herët në Tetovë,
dënesa të buta jete
ndijova mbështjellë me natë,
gjersa dritë në hije,
ky ag ndanë bote
më mbërriti pezulit të dritores.
Hije në dritë,
bota është një skenë e vogël
dhe ne jetojmë në një anije kozmike,
këmbët e gjata të frikës
këpusin penjtë e hollë e të shkurtër
penjtë e ndjeshëm
si fijet vrastare të merimangës
që kohën e end
me ahtin e gjatë të dhembjes së zvjerdhtë
të xixëllonjave si ne.
Dielli lindi më shumë se herët e tjera në Tetovë.
E mërkurë e të gjitha të mërkurave
që nuk ishte e mërkura e stinës së plogët
po bëhet koha jonë e amullisë së verdhë
apo e asaj çka ra kanaleve të holla
kështu pingul,
si tingull i rëndë
si asgjë e veshur me një dritë të zakonshme.
Dita mbillet mu këtu në Tetovë
me diell të ri
e me ajrin që më ngjan
me ahtin e pemëve të qytetit ku linda.
Kështu na duket,
dashuria bie si shiu
mbi trupat tanë,
gjersa poret mbushen sërish
për të na bërë edhe njëherë
njerëz të baltës
me dheun në zemër
dhe më në fund të vdekshëm.
Kështu janë vdekjet e ajrit
të vogla, të imëta sa më s’ka,
prandaj ne për të mbetur të plotë
mbajtur si pe i hollë merimange,
mu në thelb themi:
asht
eshtra
kockë
kocka
koc
kocij,
sepse e gjitha kjo është një
skelet i plasaritur i vetes sonë
që do ta ringjallim në të ardhmen.
Diellin e lashë herak në Tetovë
në qytetin që ma shkroi mallin
një mëngjes,
atë mëngjes që u ngjiz
mesnatës kur më përshëndete
me qiejt e tu katrorë-katrorë.
Agsholi i panjohur
erdhi në Tetovën herake
dhe drita lara-lara
u derdh të më mbulonte supet
si të ishe ti,
si të ishin duart e tua
të hijshme e ndjellake
me diej udhëtues.
Dielli herak lind në Tetovë,
po ti hënë më hënë
u shkruhesh vijave të fatit
me shpirtin për dore.
DASHURIA E PATJETËRSUESHME E SENDEVE
Marrëdhënia e njeriut me sendet,
një grimcë e lehtë,
një dashuri e rrumbullakët,
një ndodhi e besueshme,
si shenjat e vjetra të motit.
Ke parë?
Për shembull,
këpucët e dashura
janë gjithmonë me ty,
ti nuk tutesh
se nesër ato do të jenë më pak këpucë,
apo se në të ardhmen
nuk do t’u shkosh aq shumë ngjyrës së tyre,
ti e di se në ditët që vijnë
do t’i duash po aq shumë sa sot,
ti ua kupton dashurinë e heshtur,
teksa hedh hapat dhe ndien
zërin e tyre që të mban zgjuar
larg humbellës së vetmisë,
bashkë,
trembni heshtjen e madhe të gjallimit,
bashkë,
ndani përkohshmërinë që fali universi,
ti e di këtë dashuri,
gjer në grisje të realitetit.
Oh, dhembshuria e sigurt e këpucëve.
Për shembull,
filxhani yt i dashur
të mban për vege mëngjeseve
e me buzët e veta
ngroh ditën tënde,
aromë e sigurt dashurie
që vjen nëpër udhë të largëta çaji,
aromë e pjekur dashurie
si kokërr kafeje
dy gjysma që bëjnë një,
ai kapërthehet pas dorës tënde
pa pasur frikë se mos thyhet,
vjen te ti edhe kur cifloset
të rrëfen histori të vogla përplasjesh
ku mundi ujin, pjatat, lugët për ty,
veç për ty,
ai është heroi yt i pandryshueshëm
e ti,
nuk do ta braktisje për asnjë cifël
e ai,
për ty do ta duronte plasaritjen e lakuar
gjer në thyerjen e fundme të botës.
Oh, dëshmia e dashurisë së një filxhani.
Për shembull,
një libër i vjetër
të ruan ty me aq kujdes
e me një dashuri aq mëkuese
sa ti nuk ke frikë nga harresa
sheh,
si mban mollëzat e gishtave të tu
si përzien ahtin tënd me fjalë,
ti e di,
që nuk humbet asnjëherë
se libri,
nuk lodhet prej dashurisë
asaj dashurie
si letër me pore
ku rron një mbijetesë e imtë,
por e rëndësishme,
libri të do,
siç e do,
orëve që u ka ngrirë rëra,
akrepave që shkojnë e vijnë,
ai e ruan kohën për ty,
si Pjetri dyert e fatit në eter.
Oh, dashuria në pëllëmbë të dorës e një libri.
Për shembull,
batanija e ngrohtë
të tregon mbrëmjeve të errëta
histori përqafimesh
të ndryshueshme stinë më stinë,
por të lidhura me të njëjtin fill,
fill dashurish
që u gjetën e më s’u humbën,
ti, si një Noah,
këndellesh në varkën e zanafillës
e beson në lundrimin e fundmë të fillimit të botës,
batanija nuk ka frikë
të ndajë me ty ëndërrime kaq të buta,
ajo përqafohet pas lëkurës tënde
sikur nata trupit të vërtetë të hënës.
Oh, dashuria e batanijes larg bishave vetmore.
Për shembull,
dashuria e fustanit të blertë me lule
që vjen me ty
kur çelesh në pranverë
si syth i ri,
e ruan në çdo stinë
zemrën e kuqe
të një vështrimi plot tinguj,
si dora mbi dorë
ndijimin e përjetshëm,
fustani të do po njësoj
edhe kur e vesh,
edhe kur e zhvesh,
ai të bën ta duash lakuriqësinë
sërish, sërish.
Oh, dashuria delikate e një fustani.
Për shembull,
këpucë dashurie
që të çojnë në hënë,
ato e besojnë ngushëllimin e saj
si ti,
ato i besojnë rrëfimet e saj,
si ti,
ato e besojnë udhërrëfimin e saj,
si ti.
Oh, dashuria e pakursyer e sendeve.
Dashuria e njeriut me sendet,
dashuria e sendeve,
dashuria e njeriut,
dashuria.
Ke ndier?